Mijn zoon is niet in staat om iemand iets slechts aan te doen.’ De 72-jarige Ángeles Bejar is in hongerstaking. Niet omdat haar kleine Luis in een obscure gevangenis van een hardvochtig regime is beland, waar hij wordt gemarteld. Nee, haar oogappel is het slachtoffer van gemene leugens van een voetbalster, die beweert zijn zachte lippen niet te waarderen. Dus moest Ángeles wel stoppen met eten. Tot zoonliefs naam gezuiverd wordt.
Dat de omstreden Spaanse voetbalbobo Rubiales, die al een hele historie van machtsmisbruik en duistere zaken op zijn kerfstok heeft, met zijn grote handen het hoofd van wereldkampioen Hermoso zo stevig omklemde dat aan zijn kleverige kus onmogelijk was te ontsnappen, negeert moedertje voor het gemak. Hij is onschuldig. Een moeder kent haar eigen kind toch.
Ach, die onvoorwaardelijke ouderliefde. Deze week beluisterde ik heimelijk een gesprek op het terras van mijn vaste koffietent. Vier vrouwen, een jaar of veertig schat ik, net terug van de woensdagmiddag work-out, bespraken de eerste schoolweken van hun kroost. ‘Hoe vindt Storm zijn nieuwe juf?’ vroeg de vrouw in roze hardlooplegging. Haar buurvrouw rolde met haar ogen. ‘Praat me er niet van. Dat mens heeft hem gewoon naar de gang gestuurd, alleen maar omdat hij niet recht op zijn stoel wilde zitten!’ Haar gevoelige mannetje kwam huilend thuis. Hij was gewaarschuwd, tuurlijk, maar dat deed niet ter zake. ‘Ik heb ’s avonds direct een mail gestuurd. Zo’n klein kind moet toch kunnen bewegen. Hoe kan hij zich anders concentreren?’ De dame naast haar knikte. ‘Ik hoorde dat ze Hélène en Jan-Willem ook al op de kast heeft gejaagd. Die hadden netjes gevraagd of Jip de eerste week halve dagen naar school mocht in verband met zijn jetlag door de terugreis uit Brazilië.’ Geen denken aan, had de juf geantwoord. Anders zou ze het aanmerken als ongeoorloofd verzuim. ‘Alsof ze in die eerste week al iets zinnigs leren. Be-lá-che-lijk.’
De Deense psycholoog Bent Hougaard heeft er een term voor: curlingouders. In analogie met de sport met het bezempje dat het ijs van oneffenheden ontdoet. Herkenbaar voor bijna iedere ouder en vaak vanuit goede intenties, maar een dienst bewijs je je kind er niet mee.
‘Kinderen als prinsjes behandelen kan tot mentale problemen leiden,’ zegt gedragspsycholoog Serge Dupont, die onderzoek deed naar de hedendaagse opvoedstijl. Een kind moet leren omgaan met teleurstellingen, frustratie en falen. Dat lukt niet als ouders almaar obstakels wegnemen en risico’s vermijden. Juist het leren van fouten zorgt voor de noodzakelijke ontwikkeling van veerkracht en empathie.
Het curlingouderschap is van alle tijden, maar viert hoogtij in onze moderne tijd van prestatiedruk, klant-is-koning en individualisering. Met als risico een generatie kwetsbare goudvissen die, na jarenlange bescherming en ophemeling in hun warme kinderbadje, niet zelfstandig overleven in de koude Noordzee, zoals klinisch psycholoog Jan Derksen het zo treffend verwoordt. Of erger nog, veranderen in narcistische figuren, zoals Rubiales, die met hun kolossale ego’s denken boven de wet te staan.
Binnenkort zijn overal in Nederland op scholen weer oudergesprekken. Een uitgelezen gelegenheid om de opvoedingsklokken thuis en op school gelijk te zetten. Beter voor kinderen en voor hun ouders. Die kunnen dan tenminste gewoon blijven eten als hun telg op de blaren zit van zijn eigen misser.
Bron: De Volkskrant, 1 september
