Zij: ‘Wat ik zo ontzettend leuk aan hem vond?’ Een glimlach verschijnt op haar gezicht. ‘Altijd grapjes over alles en iedereen.’ Tot zijn droge humor haar een doorn in het oog werd. ‘Gek werd ik ervan.’
Hij: ‘Ze was zo gek als een deur.’ Even een glinstering in zijn ogen. ‘Ze trok me achter mijn bureau vandaan en vijf uur later stonden we te zoenen onder de Eiffeltoren.’ Het was haar spontaniteit waar hij voor viel, maar uiteindelijk volledig op afknapte. ‘Dat gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel. Ik kon er niet meer tegen.’
Vraag (ex-)partners naar hun ergernissen en dikke kans dat het dezelfde eigenschappen zijn die hen juist zo aantrokken in de ander. Onze kwaliteiten en valkuilen liggen nu eenmaal dicht bij elkaar, zegt socioloog Diane Felmlee van de Universiteit van Pennsylvania. ‘Fatal attraction’ noemt ze het. Kleine, zich ophopende irritaties waardoor de roze bril van het begin in een zwartkijker eindigt. Versterkt door een drukbezet leven met jonge kinderen, baan en sociale hectiek. Wie hoopt tijdens de zomervakantie in alle rust de oude vlinders terug te vinden bij een glas witte wijn aan de Franse Côte d’Azur of op die leuke familiecamping in Drenthe, riskeert teleurstelling. De zomervakantie ontpopt zich niet zelden als het laatste zetje voor een definitieve relatiebreuk.
Eind augustus, begin september blijkt hét hoogseizoen voor scheidingsaanvragen, tot zo’n 30 procent meer dan gemiddeld, zo wijst onderzoek van TNS Nipo uit. Ruim een op de drie huwelijken strandt. En jaarlijks raken 86 duizend kinderen betrokken bij een (echt)scheiding, die meestal redelijk vreedzaam verloopt, maar waarvan 15 tot 20 procent uitloopt op een giftig gevecht.
‘Altijd als hij naar zijn vader moet, heeft hij buikpijn’, zegt Nio’s moeder. Ze is al jaren verwikkeld in een vechtscheiding met haar ex-man. Sinds hun scheiding is Nio veranderd van een spontaan, vrolijk kind in een faalangstige, teruggetrokken jongen. ‘Het komt allemaal door die klootzak’, briest ze. Volgens afspraak gaat zoonlief om de week een weekend naar zijn vader, maar regelmatig staat pa tevergeefs op vrijdagmiddag bij het schoolhek. Geen Nio, heel toevallig net op die dag door zijn moeder ziekgemeld. Gaat het jongetje wel naar vader, dan is een blauwe plek opgelopen bij een potje voetbal al snel aanleiding voor een melding van kindermishandeling. In de strijd om het kind wordt elk wapen ingezet, tot ver in het klaslokaal.
Niet alleen bij Nio. Het aantal vechtscheidingen groeit. En ook het venijn. Vaders die het leerlingdossier opeisen, azend op belastende informatie voor een sterkere positie in de rechtszaak over omgangsregeling of ouderlijk gezag. Moeders die op hoge poten opbellen als ook vader een uitnodiging krijgt voor het gezamenlijk oudergesprek. Ouders die klachten indienen over het vermeend doorspelen van vertrouwelijke informatie naar de ex-partner door ‘partijdig’ schoolpersoneel. Deze week riep Kinderombudsman Margrite Kalverboer op om ook na de scheiding ‘ouders te blijven voor kinderen’. Uit haar acht jaar durende onderzoek onder 7.500 kinderen blijkt dat elke scheiding negatief uitpakt op het leven van de kinderen, maar bij een vechtscheiding zijn de negatieve gevolgen schrikbarend groot.
Dus mocht u tijdens de gezamenlijke vakantie concluderen dat de rozengeur en maneschijn voorgoed verdwenen zijn, bedenk dan dat die ander, die voor u ooit de liefste, allergrappigste, zorgzaamste of spontaanste was, dat voor de kinderen altijd zal zijn. Ouders zijn we tot de dood ons scheidt.
Bron: De Volkskrant, 13 juli 2024
