Column in De Volkskrant, 25 januari 2025

‘Is er iemand dood of zo? Wat een grafstemming hangt hier vandaag’, zegt buurtgenoot John aan de toog van onze favoriete koffietent. ‘Nou, wat dacht je van de democratie’, bromt Naud vanuit de hoek. ‘En even dat je het weet: ik kan het woord Trump níét meer horen.’ Het leed van de wereld drukt zwaar op Nauds gemoed.
Ook de anders zo opgewekte Yasmina oogt aangeslagen. ‘Weet je’, zegt ze. ‘Zo’n haat en verdeeldheid zaaiende zonnekoning en zijn hielenlikkende gevolg, het lijkt langzamerhand normaal. Trump, Poetin, Orbán, ze doen het allemaal. Wilders idem.’ Ze zucht. ‘Hoe blijf ik in vredesnaam hoopvol zonder dat ik als naïeve struisvogel door het leven ga?’

Even valt het stil in de zaak. Dan vertelt John over zijn recente bezoek aan de theatervoorstelling Every Brilliant Thing. In het stuk maakt een 7-jarig meisje voor haar depressieve moeder een lijst met alle dingen die de moeite waard zijn om voor te leven. Later is die lijst een reddingsboei voor haarzelf als volwassene. ‘Een geweldige spiegel tegen het somberen’, aldus John. Hij vindt het tijd voor een eigen lijst. ‘Op 1: Greenpeace wint in de stikstofzaak.’ Yasmina roept: ‘2. De lach van mijn man na de zege van Feyenoord op Bayern München.’ Dan zegt barista Anton: ‘Het eerste homohuwelijk in Thailand op 3.’ Ik noem de moed van bisschop Mariann Budde als nummer 4 op de lijst.

Mariann Budde. De Amerikaanse bisschop werd afgelopen dinsdag wereldnieuws met haar gebed tijdens de kerkdienst na Trumps inauguratie. Met een zachte maar glasheldere stem riep ze de kersverse president op tot barmhartigheid. ‘In de naam van God vraag ik u om genade te hebben met de mensen in ons land die nu in angst leven. Er zijn homoseksuele, lesbische en trans kinderen in Democratische, Republikeinse en onafhankelijke families, van wie sommigen voor hun leven vrezen.’ Budde vroeg aandacht voor migranten, de onzichtbaren in de samenleving – schoonmakers, afwassers, vleesverpakkers, nachtwakers. ‘Ze zijn misschien geen staatsburgers of hebben niet de juiste papieren, (…) maar ze betalen belasting en zijn goede buren. Ze zijn trouwe leden van onze kerken, moskeeën, synagogen en tempels. Onze God leert ons dat we genadig moeten zijn voor de vreemdeling, want ook wij waren ooit vreemdelingen in dit land.’

Trump en zijn gevolg, zichtbaar ongemakkelijk, loerden stoïcijns naar de grond. Nog diezelfde dag kwam de afrekening. Uiteraard op sociale media, waar de verontwaardigde zielenpoot de bisschop in een scheldkanonnade uitmaakte voor ‘radicaal-linkse Trump-hater’ die ‘niet goed is in haar werk’. Ook eiste hij publiekelijke excuses. De zielsverwanten van deze president volgden met haatberichten. Een parlementslid suggereerde om de bisschop ‘maar op de deportatielijst te zetten.’

De dappereMariann Budde stelt daar hoop tegenover. ‘Want het laatste wat mensen nodig hebben van ons, is dat we alleen maar klagen en pessimistisch zijn. En misschien slagen we niet, maar zouden we niet liever in hoop leven dan toegeven aan angst en cynisme, wat een veel makkelijker pad is?’

‘Ze heeft zó gelijk’, zegt Yasmina. ‘Hoop is niet naïef. Het vraagt moed om naar het licht te blijven lopen, terwijl de schaduw aan je voeten trekt.’

‘Inderdaad’, klinkt het plotseling uit de hoek. ‘Laten we ons lijstje van hoop omdopen tot ‘een ode aan de moedige.’
Aan wie brengt u uw ode uit?

Bron: De Volkskrant, 25 januari 2025