Verbijstering? Woede? Schaamte? Hoe geef je woorden aan een onderhuids onbehagen dat zich elke keer dat je de krant openslaat of door het laatste nieuws scrolt nadrukkelijker aan je opdringt? Ik worstel er al tijden mee. Strijdbaarheid wisselt zich af met een gevoel van machteloosheid, willen weglopen, wegstoppen, om maar niet te hoeven zien, niet medeplichtig te zijn aan de normalisering van het almaar doordenderende verval van medemenselijkheid.
Deze week heb ik ervaren als een nieuw dieptepunt. Asielwetten die het daglicht niet kunnen velen, maar toch worden aangenomen door incompetentie en zondebokpolitiek van kabinet en Kamer in hun nadagen. Tegen het decor van opportunisme verloren zelfs zij die politiek niets meer te verliezen hebben hun allerlaatste beetje schroom om, over de rug van mensen die alles al verloren hebben, krampachtig zieltjes terug te winnen. Slechts één coalitiepoliticus stemde tegen. Faith Bruyning, NSC-Kamerlid en slachtoffer van het toeslagenschandaal, ging de politiek in om de ‘menselijkheid terug te brengen’. Moedig besloot zij zich niet te verschuilen achter vage formuleringen en trok een grens. Tevergeefs, helaas.
Maar bij asielwetchaos bleef het niet. Nee, ik doel niet op de intrieste verdeel-en-heersvolksmennerij van een op drift geraakte VVD-politica. Wat mij deze week het allermeest raakte, leidde vreemd genoeg niet tot talkshowtafelophef. Terwijl het toch een van de duisterste kanten van ons menszijn betreft, het summum is van ontmenselijking en verdorvenheid: kindermisbruik.
Twintigduizend Nederlandse mannen per jaar reizen af naar het buitenland om daar seks te hebben met kinderen. Dit ontluisterende cijfer komt van het onderzoekscentrum WODC, dat schat dat tussen de 131.000 en 171.000 Nederlandse mannen ooit voor hun plezier in het buitenland kinderen hebben misbruikt. Tel daarbij de kerels op die voor een paar tientjes livestreams bekijken waarin kinderen op bestelling worden misbruikt, en je komt volgens de onderzoekers op minimaal 225.000 Nederlanders. Verbijsterend.
Wie zijn deze monsters die hun geilheid straffeloos botvieren op kinderen? ‘Gemiddeld zijn ze 35 jaar oud en heeft het overgrote deel ten tijde van de vragenlijst een romantische relatie’, zegt criminoloog Anneke Koning. ‘Er zijn mannen die specifiek op zoek zijn naar kinderen, zeker, maar ook mannen die vooral op zoek zijn naar seks. Ze vragen geen leeftijd. Het interesseert ze niet.’
Ze komen uit alle lagen van de bevolking, de helft is hoogopgeleid. ‘Gewone’ mannen, zaterdag langs het hockeyveld, vrijwilliger bij de sportvereniging of lid van het zakelijke netwerkclubje. En de meesten komen ermee weg. Niet dat het aan strafrechtelijke mogelijkheden ontbreekt. Kindermisbruik, ook online, is zwaar strafbaar, hier en elders. Maar te weinig capaciteit bij de politie, onvoldoende internationale samenwerking, onwillige techbedrijven: het zorgt voor een lage pakkans.
Landelijk officier van justitie kinderporno en kindersekstoerisme Linda van den Oever wijst op onze neiging tot collectief wegkijken: ‘Ik merk dat mensen vaak niet geconfronteerd willen worden met deze misdaad. Of ze willen er verder niet over nadenken.’ Terwijl je als omstander met een niet-pluisgevoel, bijvoorbeeld bij die westerse toerist gearmd met een wel heel jong meisje aan de hotelbar, niet machteloos staat.
Doe een melding bij www.dontlookaway.nl, de campagne van de overheid, reisbranche en mensenrechtenorganisaties. Seksuele uitbuiting van kinderen – wereldwijd 1,2 miljoen –wordt veroorzaakt door diepe ongelijkheid, falende bescherming én door vraag van verrotte kerels. Bij het in de gaten houden van die smeerlappen, daarin ligt voor iedereen een taak.
Bron: De Volkskrant
