Den Haag is Nederlands meest gesegregeerde stad. Nergens wonen mensen met verschillende etnische achtergronden en inkomens zo gescheiden van elkaar. Woon je in de kleurrijke Schilderswijk, dan kom je zelden iemand tegen uit het witte Benoordenhout. Staat je huis in de groene Vogelwijk, dan geldt hetzelfde voor een bewoner van betongrijs Laak. Hagenezen en Hagenaars …
Tweeëntwintig was ze pas. Jina Mahsa Amini. Een Iraans-Koerdische vrouw met amandelvormige ogen die je ontwapenend aankijken. Het leven nog voor zich. Iemands dochter, zus, vriendin. Op weerzinwekkende wijze uit het leven gerukt. Waarom? Een ‘niet goed’ zittende hoofddoek. Het is gewoonweg onvoorstelbaar. Behalve in een land waar je als vrouw niets te zeggen hebt. …
Leegte in je leven ervaren, geen hechte banden, het gevoel geïsoleerd te zijn van alles en iedereen. Mensen lijden onder eenzaamheid. Steeds meer. De recente CBS-cijfers liegen er niet om: eenderde van de Nederlandse bevolking voelt zich enigszins eenzaam en 11 procent zelfs heel erg. Vooral onder jongeren en alleenstaande ouders is de eenzaamheid schrikbarend …
Gehuld in een indrukwekkende bontjas stond ze me op te wachten op het ijskoude, verlaten station van Tynda, een slapend stadje in Oost-Rusland. ‘Welcome stranger!’ riep ze. Als jonge Oekraïense vol idealen verhuisde Elena in de jaren zeventig van het warme Odesa naar het ijskoude en onherbergzame Siberië. Ze wilde meehelpen aan de aanleg van de BAM-spoorlijn, …
‘Geen denken aan, juf!’, briest Jip. ‘Weet u wel hoeveel onschuldige mensen die barbaren hebben vermoord? Alleen al 35 miljoen in India. En al het geld dat ze daar hebben gestolen.’ Zijn ogen spuwen vuur. ‘Dan moet ik hun taal spreken? Echt niet!’ Jip, de professor in mijn groep 7, is pas tien lentes jong. …
‘Hier, een glaasje water,’ zegt de Kamerbode. Ik probeer snel een slokje te nemen. Mijn hand trilt. Vijf paar ogen kijken me indringend aan. Wantrouwen en achterdocht lees ik in hun blikken. Onzin, dat is verbeelding. Een parlementaire enquête gaat immers om waarheidsvinding. Het is geen tribunaal! Mijn innerlijke bezwerende woorden zijn net overtuigend genoeg …
Nog een paar dagen, dan is het zover: zomervakantie. Even niet die genadeloze wekker voor dag en dauw. Geen op de minuut nauwkeurig rooster dat mijn week dicteert. Louter naadloos in elkaar overvloeiende dagen die zichzelf de weg wijzen. Ik ben er zo aan toe. Zelden, ook niet als bestuurder, heb ik zo hard gewerkt …
Nog een paar dagen, dan is het zover: zomervakantie. Even niet die genadeloze wekker voor dag en dauw. Geen op de minuut nauwkeurig rooster dat mijn week dicteert. Louter naadloos in elkaar overvloeiende dagen die zichzelf de weg wijzen. Ik ben er zo aan toe. Zelden, ook niet als bestuurder, heb ik zo hard gewerkt …
‘Neee, nee!’, een ijzingwekkende schreeuw door het muisstille klaslokaal. Verschrikt kijken tien jongens op van hun schriften. Vliegensvlug grijpen handen naar een geluidwerende koptelefoon. Een enkeling vlucht naar buiten. De bron van het oorverdovende gegil is Jessey. Sinds kort zit hij in mijn klas. Voor halve dagen, meer kan hij na een jaar thuiszitten nog …
Juf, kijk! Mooi hè, mijn magische toverstok?’ Vol trots zwaait Tom met een houten stok voor mijn neus. Intussen prevelt hij als een ware Harry Potter een onverstaanbare, Latijns aandoende toverspreuk. Zeg nou zelf, wie zou niet willen toveren? Met je magische toverstok zwiepen en ‘boem!’, in een keer al je problemen opgelost. Na een …
